آیا قابل تصور است که ساکنین کره زمین در قرن بیستم ، تنها انسانهای موجود در کیهان نباشند؟
ستاره شناسان می گویند یک انسان عادی با چشم غیر مسلح و در یک شب صاف و شفاف قادر به دیدن تقریبا چهار هزار و پانصد ستاره است .دوربین نجومی نه چندان بزرگ یک رصدخانه کوچک بیش از دو میلیون ستاره را برای برای چشم انسان قابل رؤیت می سازد و تلسکوپ های آئینه ای مدرن و بزرگ قادرند نور میلیارد ها ستاره را برای دستگاه های اندازه گیری ، محسوس و قابل ثبت نمایند .
اما تمام این نورها متعلق به ستارگان کهکشان راه شیری است !
کاملا مشخص است که کهکشان ما در مجموعه بینهایت بزرگ کیهان ، تنها بخش کوچکی از یک سیستم کهکشانی بسیار یزرگتر است که تقریبا بیست سحابی عظیم را در فضایی به شعاع یک و نیم میلیون سال نوری شامل می شود و این اجتماع بزرگ از ستاره ها هم به نوبه خود و در مقایسه با صدها هزار کهکشانی که تلسکوپ های الکترونیکی تا به امروز کشف کرده اند ذره ی بی مقداری بیش نیست.
(هارلو شیپلی) منجم انگلیسی معتقد است که تنها در محدوده قابل دسترس برای تلسکوپ های ما (10 به توان 20) ستاره وجود دارد ، حال اگر فرض کنیم که از هر هزار ستاره تنها یکی دارای منظومه ای از سیارات باشد و از هر یک هزار منظومه تنها در یکی شرایط لازم برای ایجاد زندگی موجود باشد ، در این صورت نیز با عددی بسیار یزرگ معادل ( 10 به توان 14) روبرو هستیم!
هارلو شیپلی این پرسش را مطرح کرده است که در سیارات متعلق به چند عدد از این ستارگان جو مناسبی برای رشد و زندگی وجود دارد ؟
از هر هزار ستاره یکی؟
در این صورت باز هم عددی غیر قابل تصور معادل ( 10 به توان 11 ) ستاره باقی می ماند که در سیارات خود قادر به پرورش نطفه زندگی می باشند !
حال حتی اگر فرض کنیم که در این میان از هر یک هزار سیاره ی قادر به ایجاد حیات ، تنها در یکی زندگی به وجود آمده باشد ، به این نتیجه می رسیم که در یکصد میلیون سیاره حیات وجود دارد !
این در حالی است که باید در نظر گرفت که این محاسبات بر اساس توان فنی تلسکوپ های امروزی انجام گرفته است ، در حالی که قدرت دورنمایی تلسکوپ ها روز به روز افزایش می یابد و ما در آینده با شگفتی های بیشتری روبرو خواهیم شد .
نظرات شما عزیزان:
|